Een bijna kaal takje, met nog maar een paar mooi gevormde fel gele blaadjes eraan vast trekt mijn aandacht. Wanneer zouden ze eraan toe zijn los te laten, vallen ze als vanzelf of moet er misschien nog een storm aan te pas komen.

De blaadjes in mijn leven vallen grotendeels als vanzelf, ik waai met de wind mee van het leven. Neem de dingen zoals ze komen en laat los wat niet binnen mijn bereik ligt.
Maar er zijn zo van die blaadjes die lijken te zeggen; ‘ik ben bang om te vallen, ik weet niet wat er komt’.

En heel lang houden ze het vol.
Het vasthouden doet uiteindelijk meer pijn
dan loslaten. Maar, soms weet je dat nog niet.

𝘓𝘰𝘴𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯, 𝘭𝘢𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘷𝘢𝘭𝘭𝘦𝘯
𝘑𝘦 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯.

𝘝𝘳𝘪𝘫𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘫𝘦
𝘵𝘦𝘨𝘦𝘮𝘰𝘦𝘵, 𝘦𝘯
𝘷𝘦𝘳𝘵𝘳𝘰𝘶𝘸𝘦𝘯 𝘯𝘦𝘦𝘮𝘵
𝘩𝘦𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳.

𝘓𝘰𝘴𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯, 𝘪𝘬 𝘭𝘢𝘢𝘵 𝘮𝘦 𝘷𝘢𝘭𝘭𝘦𝘯.
𝘐𝘬 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯.

𝘋𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘯𝘩𝘦𝘪𝘥
𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘴𝘦𝘪𝘻𝘰𝘦𝘯 𝘬𝘭𝘦𝘶𝘳𝘵 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘻𝘪𝘦𝘭.
𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘳𝘧𝘴𝘵 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫.